We begonnen in Abbotsbury, zo’n kleine 15km van
ons vakantiepark, een super gezellig rustig Engels dorpje waar de St. Catherine’s Chapel helemaal alleen bovenaan een heuvel staat te pronken.
De kapel maakt ook deel uit van de English Herritage sites, maar we hadden onze pas niet nodig aangezien er geen inkom moest betaald worden.
Het was een flinke klim tot aan de kapel, toch wel zo’n 2km enkel. Maar op een valpartij (van Senna) na heeft iedereen dat goed en flink gedaan.
Wij vonden het allemaal weer super mooi en zijn blij dat we hier geweest zijn.
Bijna boven:
Senna zo trots dat hij zelf de deur met slot open kreeg!
Het uitzicht van op de heuveltop was prachtig!
Nog even rond de kapel stappen
En hop, weer opweg naar onze volgende toffe locatie!
Vervolgens trokken we nog een 35-tal kilometers verder naar Charmouth Beach. Dit is 1 van de gekendste stranden aan de Jurassic Coastline. 🦖🦕
De Jurassic Coastline is in totaal zo’n 100km lang. Ons vakantiepark ligt trouwens ook langs die kust.
De reden waarom die kustlijn zo genoemd wordt, is omdat er veel fossielen kunnen gevonden worden uit het dino-tijdperk. Wij gingen dus ook op jacht naar fosielen!
De kust zelf is wel heel erg mooi 😍
Mijn eerste gedacht was: “wat lopen al die zotten hier op het strand te doen met hun hamer en bijtel”.
Een half uur later dacht ik: “damn, had ik ook maar een hamer en bijtel”. 🤪
Het eerste moment zie je niks en dat is frustrerend. Maar dan leer je wat beter en verder kijken en dan kom je toch heel wat tegen. Helaas zonder het juiste materiaal kan je niets meenemen.
De meest opvallende fosielen zijn de spiraalvormige Ammonieten, een uitgestorven onderklasse van de inktvissen. Deze leefden zo’n 200 a 500 miljoen jaar geleden. Toch wel heel speciaal als je er zo’n paar gezien en aangeraakt hebt en je beseft hoe oud die afdruk eigenlijk is!
Deze was een kleintje, maar verbrijzelde jammer genoeg en hebben we dus niet kunnen meenemen.
We kwamen ook een grote krabbenpoot tegen
We hebben in totaal zo’n 3 uren langs het strand gewandeld en gezocht naar fosielen.
En op onze terugweg trakteerden we onszelf op ijsjes
Het was al 15u gepasseerd, maar we besloten toch op nog even naar Isle of Portland te rijden, een klein eilandje vlak naast de kustlijn.
Senna vraagt al een ganse week om eens een vuurtoren te beklimmen. Het toeval wil dat er een mooie vuurtoren op het Isle of Portland staat.
Bij aankomst bleek dat de kinderen 1,10m groot moesten zijn om de vuurtoren te mogen beklimmen. Onze Senna komt nog zo’n 5cm te kort. We besloten om dan met ons allen beneden te blijven, waardoor Mauro heel erg verdrietig werd. Hij wilde met mama of papa alleen naar boven, maar dat vonden we niet eerlijk tegenover Senna.
Recht tegenover de vuurtoren was een restaurant dat de Lobster Pot noemde! Wij verheugden ons al op een lekkere kreeft!! Maar helaas, geen kreeft op de menu-kaart in de Lobster Pot 😞
In mijn geval werd het krab en peter koos voor reuzengamba’s. Ook daar waren we wat teleurgesteld want alles wordt hier gefrituurd of in een vettige mayonaise-achtige saus geserveerd. Alles smaakt dus ofwel naar smoutebollen, ofwel naar vettige saus. Voor het eten zullen we wel blij zijn dat we terug naar huis mogen binnenkort!
We stopten dan nog even voor wat fotootjes op een panorama-punt waar je vanop Isle of Portland zicht had op het vaste land.
Tot slot reden we terug naar onze caravan en de jongens bekeken hun mooie gevonden stenen vanop het strand.
Deze benadert het hardst een fosiel, maar is een zeer klein steentje. Er zit wel een mooi goud blinkend laagje over. Dat blijkt quartz te zijn.
En we vonden ook kristal-stenen
Het was weer een drukke dag vandaag! Mauro zeurt weer om te gaan zwemmen. We zullen zien of we dat morgen in de planning krijgen of niet.
We zijn alleszins moe en voldaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten